Preparat Botox wykorzystuje się w urologii w leczeniu nietrzymania moczu wywołanego przez nieprawidłowe skurcze pęcherza (pęcherz nadreaktywny), w przypadku nieskuteczności leczenia farmakologicznego.

Zabieg polega na wykonaniu 20 zastrzyków w ścianę pęcherza moczowego. W tym celu należy wprowadzić do pęcherza przez cewkę moczową cystoskop - instrument służący do oglądania wnętrza pęcherza. Igła wprowadzana jest do dróg moczowych przez wnętrze cystoskopu. Zastrzyki obejmują wszystkie ściany pęcherza. Wykonuje się ja tak, aby uniknąć uszkodzenia naczyń krwionośnych. Po zabiegu pęcherz zostaje opróżniony. Cewnik zwykle nie jest pozostawiany i mocz można oddać samodzielnie wkrótce po zakończeniu zabiegu.
Efekt toksyny ujawnia się 7 do 14 dni od zabiegu. Utrzymuje się przez około 6 miesięcy. Wcześniej, ale dopiero po upływie 3 miesięcy, można zastosować toksynę powtórnie w przypadku braku znaczącego efektu. U pacjentów, u których efekt terapeutyczny był dobry, ale ustąpił, po kilku miesiącach można kontynuować kurację powtarzając zabieg.
Warunkiem wykonania zabiegu jest jałowy posiew moczu. W przypadku obecności bakterii konieczne jest zastosowanie antybiotyku dobranego na podstawie wyniku badania mikrobiologicznego (posiew moczu).

Działania niepożądane

Wszelkie zabiegi w drogach moczowych stanowią zagrożenie zakażeniem szczepami opornymi na antybiotyki. Infekcje, zwykle ograniczone do pęcherza zdarzają się często, do 35%. Krwawienie jest najczęściej niewielkie i samo ustępuje. U pacjentów stosujących leki przeciwkrzepliwe konieczne jest odpowiednie przygotowanie i dłuższa obserwacja po zabiegu.

Botox powoduje częściowe porażenie mięśni pęcherza. Osłabienie siły skurczu może u niektórych pacjentów spowodować zatrzymanie moczu i konieczność czasowego opróżniania pęcherza za pomocą cewnika. To powikłanie występuje u około 5% pacjentów bez schorzeń układu nerwowego.